Lieve mensen

Jeanet de Graag is mijn naam, geboren in 1973 en vandaag de dag 46 jaar oud.

Ik ga voor jullie mijn verhaal opschrijven en ik hoop hiermee voor jullie een inspiratiebron te zijn!

Mijn enthousiasme over te brengen en nog mooier zou het voor mij zijn, als ik jullie hiermee kan helpen.

In juni 2007, na jarenlange kramp en jeukende benen, prikte mijn moeder mijn suikerwaardes in de ochtend. Ik zat toen nuchter op 11. Na bezoek bij de huisarts en een bloedtest werd al snel ontdekt dat ik diabetes type 2 had. Mevrouw als u een kinderwens heeft, zou ik niet te lang wachten.

Die boodschap daar had ik snel een oplossing voor, ik werd BAM. Een lang traject in het UZ Gent volgde met 2 zware buikoperaties vanwege verklevingen en cystes van Endometriose. Na de zwaarste dosering hormonen en 7 mislukte IUI-pogingen raakte ik met 1 goed eitje bij de punctie zwanger. Deze zwangerschap was qua diabetes echt afzien. Maar in augustus 2010 werd ik moeder.

Nadat ik tot mijn 37^ste altijd fulltime (en meer) heb gewerkt en nog 24 uur toen mijn dochter is geboren, volgde er ontslag vanwege een faillissement bij mijn werkgever waar ik nooit 1 dag met tegenzin naar toe was gegaan. Op het moment van mijn ontslag had ik een kleine ingreep aan mijn rechterhand gehad, waar een ziekenhuisbacterie in kwam. Tot 2 keer toe in de maanden die volgde kreeg ik een spoedoperatie. In de jaren die verstreken kreeg ik in totaal 15 operaties aan mijn handen. CTS aan beide handen en op 1 vinger na 9 Triggerfinger operaties en nog wat corrigerende operaties in verband met de ziekenhuisbacterie die zijn sporen had achtergelaten. Mijn rechterhand functioneert niet meer 100%. Mijn voeten kampte ook met problemen en ik dacht straks beginnen die ook. Foto’s gemaakt. Mevrouw u heeft artrose in u voeten. Ik dacht dat kan er ook nog wel bij. Al jarenlang had ik last van zware vermoeidheid. Uitgekomen bij de longarts. Een slaaponderzoek wees uit dat ik last had van slaapapneu. U mag slapen met een masker op, tot op heden ben ik er nog steeds niet aan gewend! Ook had ik veel hormonale problemen. Maanden of jaren soms niet menstrueren. Overgang? Geen idee. Uiteindelijk uitgekomen bij de Gynaecoloog.

U zit tegen de overgang aan en u heeft PCOS.

Door al deze problemen en doordat ik nog steeds alleen was met mijn dochter, liet ik steken vallen in de opvoeding van haar. Mijn hoge bloedsuikers zorgde voor stemmingswisselingen, boosheid en een kort lontje! Ook de kracht om consequent op te voeden had ik niet. Mijn temperamentvolle dochter groeide steeds meer op als het brutale meisje met de gedragsproblemen. Met een koppie vol verstand kwam zij in 2017 terecht op het speciaal onderwijs. Dit kreeg ik 2 weken voor de zomervakantie te horen. Op dat moment had mijn lieve moeder die mij in alles bijstaat, net te horen gekregen dat zij borstkanker had. Na het overlijden van mijn vader in 2001 is zij ook alleen en doen we veel dingen samen. Dus ook in deze ziekte heb ik haar natuurlijk volwaardig gesteund.

Vanaf mijn ontslag in 2013 en alle gezondheidsproblemen die volgde leef ik in een cirkeltje.

Ik heb wel 4 verschillende psychologen gehad. 2 via de huisarts en 2 via het ziekenhuis. Ik ben in 2019 naar een revalidatiecentrum gegaan, maar daarvan werd ik alleen maar slechter.

Ik was op! In februari werd ik door het UWV volledig afgekeurd, voorlopig! En ik bleef zoeken naar mogelijkheden om af te vallen. Ik raakte verstrikt in het web van de sociale media. Werd lid van mega veel Facebookpagina’s. Ik zag door de bomen het bos niet meer.

Hoe moet ik toch beginnen dacht ik. Het is best even een puzzel. Via internet bestelde ik 2 boekjes met weekmenu’s. Ik dacht dat is handig dan weet ik exact hoeveel en wat ik mag eten. En ook mijn 77-jarige moeder wilde meedoen. Zondagavond 21 juni 2020 spoot ik 130 eenheden Tresiba. Eerder zat ik zelfs nog op 140 eenheden. Ook had ik die zondag nog mijn 2000 mg aan Metformine ingenomen. De Novo Rapid had ik al eerder aan de kant gelegd, doordat ik al iets aan het mindere was met ongezonde dingen.

Maar toen die avond, op 22 juni 2020, gebeurde er iets. Ik zat al een halve dag rond de 4 met mijn bloedsuikers. En ik durfde er niet mee te gaan slapen. Al 13 jaar zat ik tussen de 10 en 20.

Hier was ik bang voor. Ik wilde een berichtje plaatsen op de Facebookpagina waar ik de boekjes van had. Maar ik kon niks plaatsen! Paniek! Ik heb zoveel pagina’s/groepen op mijn Facebook, misschien ergens anders proberen. Ik toetste in de zoekbalk Diabetes in en vond een pagina.

Ik schreef daar mijn vraag. Meteen kwamen er antwoorden binnen. Al snel werd er door Wijnand Overeem gevraagd of ik een persoonlijk bericht wilde sturen. Dit deed ik direct. Een anderhalf uur durend chat gesprek gaf al wat verandering! Ik zou in ieder geval geen medicatie meer nemen op dat moment. Wat walnoten eten en een boterham. Alleen ging het niet omhoog en bleef ik angst houden. Ik dook de kast in en nam chocolade drops die je kan gebruiken om fondue van te maken. Met 8 werd ik de volgende ochtend wakker. Om 11 uur zou ik Wijnand Overeem bellen en zouden we in gesprek gaan. Ik belde mijn moeder om te vragen of zij aanwezig wilde zijn bij het gesprek. Dat gebeurde ook. Met lood in mijn schoenen ging ik bellen met een voor mij volstrekt onbekend figuur, waar ik alleen de avond ervoor mee aan het chatten was geweest.

Dit telefoongesprek wat bijna 2 uur duurde heeft mij de ogen geopend. Iets wat een hele grote groep Artsen en Specialisten nog niet eerder voor elkaar heeft gekregen. Internist, Diabetesverpleegkundige, Praktijk-ondersteunster, vier Psychologen, de Huisarts en ook de club van het Revalidatieteam niet. Maar ook de Gynaecoloog had er mee kunnen komen. PCOS en Diabetes staan in verbinding met elkaar. Ik had een schop onder mijn kont nodig, een terugblik in het verleden om deze af te kunnen sluiten. Te kunnen loslaten! En dat is wat er gebeurde.

Ik ben mijn verhaal gestart vanaf het moment dat er diabetes werd gediagnostiseerd. Maar dat is natuurlijk niet het begin van mijn leven. Op dat moment was ik 33 jaar.

In mijn kinderjaren was ik redelijk verlegen, maar ook best bazig, net als mijn dochter nu is, hield ik wel van bepalen. De regie in handen houden en doordrijven als ik iets niet mocht. Ik werd een redelijk opstandige puber, was al vroeg met jongens en rookte wel eens een jointje. De stoere type jongens/ mannen die in mijn leven kwamen wilde ik vasthouden. Natuurlijk werkte dat veel te benauwend en hielden de relaties nooit lang stand. Gehecht als ik was, waren dat keer op keer grote verliezen voor me.

Totdat er iemand in mijn leven kwam die dit bij mij deed. 24/7 op mijn lip zitten. Ik werd een soort van gestalkt overal was hij. Na 4 maanden had ik het wel gezien, ik moest mezelf in allerlei opzichten veranderen en daar had ik geen zin in. Toen ik het uitmaakte werd ik bij mijn keel gegrepen en ik liet het overgaan. Een paar dagen later dacht ik, ik wil van hem af, dus maakte ik het weer uit. Hetzelfde gebeurde en gelukkig woonde ik bij mijn ouders thuis. De volgende dag bracht mijn vader mij naar mijn werk omdat hij door de telefoon had gezegd dat ik nog niet van hem af was.

Tussen de middag had hij mij gevraagd bij hem thuis te komen. Hij zou mij niets doen. Naïef als ik was ging ik. Mijn collega’s laten weten dat als ik om 13.30 uur niet terug zou zijn, het alarm was.

We hadden gepraat en ik wilde naar huis gaan, waarbij ik een paar grote stompen in mijn rug krijg. Een vreemde fiets die ik van een collega had geleend met een slecht open te maken slot en denkende dat hij de deur al had dicht gedaan zei ik hardop tegen mezelf: Eikel. Dit hoorde hij! En zo trok hij mij terug de hal in. Een worsteling volgde. Zo hield hij mij enige tijd vast in zijn huis en dreigde hij mijn familie uit te roeien en mij als laatste. Ik wist niet wat ik kon en moest geloven, omdat hij voor onze relatie net vrij was uit de gevangenis omdat hij een gewapende overval had gepleegd op een benzinestation. Ik was ontzettend bang! Gelukkig verstreek de tijd en wist ik dat mijn collega’s of mijn vader mij zouden komen halen. Natuurlijk was ik ook bang dat hij mijn vader iets aan zou doen. Vol angst en in shock verkerend mocht ik de deur opendoen. Ik viel in mijn vaders armen en zei pa hij wil me vermoorden. Mijn vader een rustige man ging met hem in gesprek en nam mij mee. Hij kwam achter ons aan en smeekte dat mijn vader geen aangifte moest doen, omdat hij nog voorwaardelijk had staan. De politie is bij ons thuis geweest, maar heeft er niets mee gedaan.

We mochten wel direct bellen als er wat was. Die avond en de avond die volgde kwam hij bij ons huis dreigen het huis in brand te steken, maandenlang was ik bang hem tegen te komen, ik ging nooit ergens alleen naar toe. Tot het moment dat hij verhuisde naar een andere provincie. Ik was toen 23 jaar.

Toen ik 26 was kwam ik nog een keer iemand tegen, maar ook die relatie hield geen stand. Ik wilde graag huisje, boompje, beestje maar hij nog niet. Hij ging nog graag op stap en naar de kroeg, en ik niet. En wederom benauwde het hem, zoals al eerder in relaties het geval was. Ook kropte ik alles waar ik mee zat op. Ik was geen goede prater in een relatie. Ik was te lief zei hij! En ja wat kan ik met zo’n antwoord dacht ik toen. Op mijn 27^ste   werd ik weer single en tot op heden ben ik dat nog steeds. Bijna 20 jaar. 27 was ook de leeftijd waarop ik mijn vader na 1,5 jaar kanker te hebben gehad heb moeten wegbrengen. In die 20 jaar had ik een aantal dates die maar op 1 ding uit waren en had ik een affaire van een half jaar met een getrouwde man. Waarschijnlijk omdat ik mezelf niet zoveel meer waard vond!

In 2018 heb ik het contact met mijn broer en zus verbroken. Ik vond dat zij niets positiefs in mijn leven toevoegde, ik voelde mij in de steek gelaten. Eenzaam. Maar hierdoor zijn mijn dochter en ik nog eenzamer geworden. Want wie komen er nu in augustus op haar tiende verjaardag? Hier wil ik in de toekomst aan gaan werken! En ik weet dat ik de kracht ga krijgen om dit te doen!

Het verhaal wat u nu heeft gelezen, is mij overkomen. U kunt denken wat een verhaal! Of misschien is het niks in vergelijking me u verhaal, of misschien denkt u jeetje wat heftig en wat zielig!

Niks is minder waar! Het is niet heftig of zielig wat ik heb meegemaakt! Er hoort alleen één vraag bij! Wat doe je ermee als dit jou allemaal is overkomen? Je leeft toch nog steeds!!! (waren de woorden van Wijnand) Dat geldt ook voor u als uw verhaal misschien nog vele malen ingewikkelder is! Het zit allemaal in die spreekwoordelijke “rugzak”!

SO WHAT! Die kan je toch afdoen! Schop hem aan de kant, steek de fik erin!

En die betonnen muur die ik om me heen had gebouwd die heb ik met mijn eigen handen ook weer afgebroken! En ook jij kunt dat!

Wat er dan gebeurd is bijna onbeschrijfelijk! Na het zo ongelooflijk verhelderende telefoongesprek met Wijnand Overeem heb ikzelf na 13 jaar besloten om met al mijn medicaties te stoppen. In 1 keer! Geen insuline, geen Metformine en geen Omeprazol meer.

Met gezonde verse voeding en het loslaten van mijn verleden boek ik verbluffende resultaten.

Ik zit alleen nog maar tussen de 5 en de 7 met mijn bloedsuikers. Ongelooflijk!

Geloof me als ik zeg dat er een nieuwe wereld voor je opengaat!

Mijn ontzettend grote dank gaat dan ook uit naar Wijnand Overeem! Hij is echt een Topper eerste klas! Hij heeft mij de ogen geopend, en mij een trap onder mijn kont gegeven!

Wat ik nu bereikt heb in zo’n korte tijd, kan jij ook bereiken!

Laat het verleden los! En ga leven! Je bent het waard!

Als je erin blijft hangen als een vlieg in een spinnenweb, dan kom je niet verder!

Ik ben inmiddels 4 kilo kwijt en ben er nog niet, maar ik weet dat ik op de goede weg ben!

Alle rotzooi aan medicatie die ik in die 13 jaar heb geslikt en gespoten, hebben mij uitgeput.

Mijn lichaam moet herstellen, maar dat gaat gebeuren! Als jullie het leuk vinden zal ik jullie op de hoogte houden!

Ik hoop dat ik heb kunnen laten zien dat het kan!

Direct Medicatievrij! Loslaten van het verleden! Genieten van het nu! Gezond maar super LEKKER eten!

Ga ervoor! Je krijgt er heel veel voor terug. Zelfs mijn “kleine” meisje geniet van lekker en gezond eten! En mist niet eens haar wekelijkse frietjes!

Lieve groet,

Een vrolijke Jeanet de Graag